De bata, elk jaar weer een mooi moment om naartoe te leven. Tevens een mooi moment om andere universiteiten te tonen wat jouw studentenstad op hardloopgebied waard is. Dit jaar was de competitie niet de dag na de batavierenrace, daarom was het Tartlétosteam snel vol. Voor het WUR-team werd zoals gebruikelijk geselecteerd, met de campus run als hoogtepunt voor deze selectie. Al snel werd duidelijk dat dit het snelste team van de laatste jaren zou kunnen worden. Alle mannen onder de 17:40 op de 5km en bij de vrouwen liep iedereen sneller dan 20:00, waarvan het grootste deel ook wel eens onder de 18:00 had gelopen. We gaan dus weer voor het doel wat de laatste 5 jaar niet lukte: een medaille.
Het team was er klaar voor, alle instructies waren gegeven en we hoefden nog maar 1 ding te doen: rennen! De grootste rivaliteit zou zoals altijd komen vanuit Nijmegen en Groningen. Op de eerste etappe bleek dat Enschede ook een gooi ding doen naar het prolongeren van hun podiumplek door ondergetekende op een minuut te zetten. Desalniettemin een goede start met een 3e plek.
De nachtploeg is altijd iets magisch. In het pikkedonker door smalle paadjes in Duitsland hobbelen. De heuveletappe pakte goed uit voor Lars, tot het gaatje ging hij en begonnen we ook met een 3e plek in de nacht. Alle WUR-team lopers in de nacht hebben zeer goed gelopen, nagenoeg iedereen liep een podiumplek. Alleen de lange mannen etappes, daar waar we wisten dat we in gingen leveren, haalden we dat niet. Echter was het verlies zéér beperkt. Door die goede uitgangspositie kon Tim ons naar plek 2 loodsen in het klassement met zijn etappewinst! Die werd de gehele nacht niet meer uit handen gegeven.
Aangekomen in Ulft bleek al snel dat Groningen een wissel had gemist en 8 minuten daar had verloren! Ook team Enschede was al op een paar minuten gezet in de nacht. Nijmegen liep al een aantal minuten voor, dus plek 2 was vanaf dat moment het grote doel. De ochtend begon met een ontketende Roel, die gewoon bijna de 18 per uur aantikte. Zelf zei hij er het volgende over: “IK LOOP NOOIT MEER LANGER DAN 5KM!!!”. Toen hij zijn tijd hoorde kwam hij hier gelukkig snel op terug. In de ochtend werd er ook een etappe gewonnen, en wel door Kristel van den Berg. Groningen probeerde wel, maar dichterbij de Wageningse spartanen kwamen ze niet. Van de 12 minuten achterstand hadden ze na de ochtend er ongeveer 30 seconden afgesnoept.
De middag begon lekker zonnig in Barchem. Ook figuurlijk, want niets stond een podiumplek nog in de weg. Na de gebruikelijk chaos op de herstarts beet Karel van Wiltenburg het spits af. In het spoor van een aantal andere ploegen liepen we richting Enschede. Ynte schreef etappe 20 op haar naam! Etappe 22 was er eentje van een iets andere aard. Koen was een beetje ziek geweest, en had een kwakkelende knie, en begon aan zijn tocht van 10.7km. Gelukkig was Koen pijnvrij, maar het heeft wat tijd gekost ten opzichte van de concurrentie. Nog een kleine 4 minuten voor Groningen. Gelukkig kwam daarna Jasmijn Bakker nog met een etappeoverwinning naar Enschede toe!
De slotetappes kwamen eraan, de etappes waar veel ploegen hun beste lopers op zetten. Zo mocht Guus het opnemen tegen wat 20km/uur jongens, en hadden wij Ellen van der Kolk. Zoals ze zelf in een interview aangaf: ik wilde gewoon als eerste de baan opdraaien, dan heb ik dat gave moment in ieder geval meegepakt. En dat deed ze! De Groningse heeft de kuiten van Ellen waarschijnlijk goed kunnen bestuderen, want Ellen ging er met de slotetappe aan de haal! Inmiddels was Guus gestart, en wisten we dat hij een 4.5 minuut speling had op Groningen om die kostbare 2e plek te verdedigen. Hij heeft een goede inschatting gemaakt van wat er gelopen ging worden en zuinig gelopen, want na Guus was er nog 28 seconden over voor het WUR-team! Zilver dus!! Na 5 jaar geen medaille!! Dit smaakt zeker naar meer, en de komende jaren gaan we ons weer mengen voor meer medailles en we gaan ons best doen om het gaat naar Nijmegen te overbruggen!